Η προσπάθεια του συνόλου των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διαρκή βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των πολιτών, εστιάζεται (μεταξύ άλλων) στη Διά Βίου Εκπαίδευση και διατυπώνεται στη λεγόμενη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Η συμμετοχή των Ιδρυμάτων της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη Δια Βίου Μάθηση, θεωρείται (και για το λόγο αυτό και χρηματοδοτείται) ότι συμβάλλει στην αειφόρο ανάπτυξη, που αντανακλούν στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Η συμβολή αυτή αφορά την τοπική οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη, αλλά και την ατομική πρόοδο, ιδίως ως απάντηση στην παρατήρηση ότι κάθε πολίτης, στο σύνολο του εργασιακού του χρόνου θα αλλάξει δέκα (10) θέσεις εργασίας.

Σε ατομικό επίπεδο, η Δια Βίου Εκπαίδευση συμβάλλει.

• Στην απόκτηση νέων δεξιοτήτων που απαιτεί η τεχνολογική και οικονομική εξέλιξη, ώστε να βελτιώνονται οι αποδοχές του, αλλά και το κοινωνικό του επίπεδο.
• Στη δυνατότητα αλλαγής εργοδότη και αντικειμένου, όταν καταλαμβάνεται από ανία, εξαιτίας της εξάντλησης του ενδιαφέροντος για μια εργασία που δεν έχει πλέον προκλήσεις και καταντά πληκτική.
• Στην απόκτηση νέων γνώσεων, που δε συνδέονται με την εργασία, όπως είναι αυτές που αφορούν πολιτισμικά θέματα, ώστε να βελτιώνεται η κοινωνική του αναγνώριση.
• Στη συμμετοχή του σε ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα, με αποτέλεσμα την αναπτέρωση του ηθικού του.

Σε αναπτυξιακό επίπεδο, η Δια Βίου Εκπαίδευση συμβάλλει:

• Στην αύξηση της ταχύτητας με την οποία μπορούν οι επιχειρήσεις και οι φορείς του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα να υιοθετούν νέες τεχνολογίες, με αποτέλεσμα την αύξηση της αποδοτικότητάς τους και έτσι και της ανταγωνιστικής θέσης μιας περιοχής.
• Στην βελτίωση των σχέσεων των επιχειρήσεων με την Ανώτατη Εκπαίδευση και την Έρευνα, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της δυνατότητας δημιουργίας καινοτομιών.
• Στην επίτευξη κοινωνικής και εργασιακής ειρήνης, μέσα από τη σταδιακή μεταβολή των κριτηρίων προαγωγής, από τα άτυπα στα κριτήρια με βάση τη γνώση και τις δεξιότητες.
• Στη βελτίωση του πολιτισμικού περιβάλλοντος.